Na mijn blog van gisteren over de start van drie weken lang lhbtqia-thematische artikelen op De Correspondent, kwam een reactie vast gastredacteur Laurens Buijs. Lees het even voor je dit nieuwe blog verder leest. Dit is namelijk mijn wederreactie.
Heel sympathiek van Laurens dat hij publiekelijk reageert op mijn blog. Maar om spraakverwarring uit de weg te gaan is het handig om duidelijk te maken dat mijn vorige blog een reactie was op Karel Smouters startschot van de de roze maand en dus niet op het artikel van Laurens dat daarop volgde.
Laurens start zijn reactie met een samenvatting van mijn blog die helaas mijn punt net lijkt te missen:
“In het […] blog word oa bevraagd waarom gekozen wordt om de beweging die voortkwam uit de seksuele revolutie als LHBTQ te beschrijven terwijl lange tijd vooral aandacht was voor homomannen en (een beetje) voor lesbische vrouwen. Door homoseksualiteit gelijk te stellen aan queer zouden we aan ‘gaywashing’ doen. Of zoals de kop van dit stuk treffend zegt: homo=homo≠lhbtqia.”
Ik heb er geen moeite mee dat er over LHBTQ(IA) wordt geschreven in de artikel van Wouter noch dat van Laurens. Dat vind ik zelfs helemaal toppie. Waar ik moeite mee heb, en wat meerdere mensen wel duidelijk uit mijn blog opmaken, is dat lhbtqia als de modieuze uitdrukking voor homo wordt geïntroduceerd. Zoals de titel van mijn blog al aangeeft. Die gelijkstelling is in mijn ogen een teken van privilege. Als trans persoon zal ik nooit, maar dan ook nooit, homo en lhbtq aan elkaar gelijkstellen omdat ik mijzelf dan onzichtbaar zou maken.
Dat ter verduidelijking. Maar omdat Laurens toch de moeite heeft genomen om inhoudelijk te reageren op mijn blog, ga ik nu de moeite nemen om inhoudelijk op zijn reactie te reageren.
Ik geloof Laurens op zijn woord wanneer hij schrijft dat de homobeweging van de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw veel inclusiever was in boodschap dan in naam. Of het de homobeweging was die door haar open en vrije karakter ook anderen aantrok die buiten de norm stonden vraag ik me echter af. Over Stonewall is bekend dat het een kroeg was waar de nette homo’s niet kwamen. Het trok vooral jeugd, trans vrouwen, drag queens en de meer queer homo’s. Dat was meer een subcultuur dan een beweging. Zij kregen ook pas na Stonewall smoel en een stem in de homobeweging. Een beweging die nog lang gedomineerd werd door homoseksuele mannen, daar niet van. Vandaar dat ‘homobeweging’ historisch gezien correct is wanneer je het over die periode hebt. Daar zijn Laurens en ik het vast wel over eens. In de hedendaagse context kan je niet meer zozeer over homobeweging spreken, zoals Karel Smouter in zijn openingsartikel meermaals doet.
Het trieste is namelijk dat de homobeweging na die jaren ’60 en ’70 op onmiskenbare wijze tot zo’n 10 jaar terug afstand nam van de BTQ, terwijl de L ook maar een kleiner zusje bleef. Hoe dit zo is ontstaan laat ik aan de historici, dat het zo is gegaan weten de BTQ maar al te goed. De fundamenten van de homobeweging die Laurens noemt zijn in mijn ogen niet de fundamenten van de LHBTQ-beweging zoals we die nu kennen. Die oorspronkelijke fundamenten bleken namelijk niet zo stevig dat ze de dominantie van de witte homoman kon dragen.
Uiteindelijk vonden de L via het feminisme, de Q via de queer studies en de T via een eigen strijd hun weg weer naar de oppervlakte. Waar de homobeweging ze niet met open armen ontving. Zo duurde het tot een jaar of twee geleden tot Stonewall UK het aandurfde om zich ook voor transgender personen op te stellen. De HRC in de VS heeft zich ook jarenlang publiekelijk belachelijk gemaakt door niet de hand uit te steken naar trans personen en queers. In mijn optiek is de LHBTQ-beweging die wij nu kennen dus niet voortgekomen uit de homobeweging. De LBTQ hebben die beweging gerevolutioneerd, niet dankzij, maar ondanks de homobeweging. Hun aanwezigheid maken de beweging LHBTQ.
Om ten slotte terug te komen op mijn blog – de vraag van De Correspondent die in hun roze maand centraal staat, “hoe het er nu eigenlijk voor staat met homo’s in het Westen?” is simpelweg een belediging wanneer je LHBTQIA opvoert als “modieus en inclusief” synoniem voor homo. Daarmee geef je alle LBTQ-activisten een steek in de rug. Alsof hun strijd voor een inclusieve beweging niet meer is dan een modieus verzetje.
Sophie Schers 