Is het niet prachtig? Ik als vrouw kan biologisch moeder worden van het kind dat mijn vriendin ooit zal dragen en baren. Dat de helft van de wereldbevolking daar gemiddeld toe in staat is maakt het blijkbaar niet minder prachtig, die helft is natuurlijk wel doorgaans man. Ik bedoel ze identificeren zich als man en zijn dus man. Ik niet, ik ben vrouw, dus ik ben bijzonder. Leuk hè. Dat is tenminste de meest voorkomende reactie op mijn openbaring over het ingevroren semen, waarmee mijn vriendin ooit zwanger kan worden.
Maar ik besefte me laatst dat ik eigenlijk geen voorbeelden heb daarin. Als vrouw die een kind verwekt kan ik me moeilijk met mannen identificeren, noch met de lesbische meemoeder. Ik ben niet man, ik ben wel lesbisch, maar ik ben niet ‘mee’. Ja, want meemoeder betekent dat je niet biologisch moeder bent. Maar dat moet niks uitmaken zou je denken. Want al die mannen die kinderen opvoeden die ze niet verwekt hebben en dat niet weten, die zijn toch ook niet meevader? Maar het scheelt natuurlijk om dat benul niet te hebben. Lesbische meemoeders zijn daar maar al te bewust van. Net als mannen die onvruchtbaar zijn en met hun partner op zoek moeten naar een donor om een kind te krijgen.
Goed, ik ben dus niet mee, maar ik weet wel dat ik het zaad lever. Zou je vrouwelijk zaad, ‘haad’ kunnen noemen? Ik ben biologisch verbonden aan mijn toekomstige kind, dat zal te zien zijn. Dat heeft de meemoeder helaas niet, en ik wens ze allemaal de medische vooruitgang toe dat ze het wel kunnen worden. Ik ben dus biologisch moeder die niet het kind heeft gebaard. Zou ik me dan kunnen vergelijken met lesbische moeders die hun bevruchte eicel terug laten plaatsen bij hun partner? Dat bestaat. Het is natuurlijk een luxe, maar er is dan nog altijd iemand niet biologisch verwant, die wel die biologische ervaring van het baren van het kind doormaakt natuurlijk. Het komt misschien wel het dichtste in de buurt. Maar er blijft ook voor die stellen een buitenstaander nodig, tenzij je in een polyamoreuze relatie met nog een man zit natuurlijk. Dat zou ik dan weer prachtig noemen.
Hoe dan ook. Ik heb geen voorbeeld. Ze zijn er natuurlijk wel hoor. Die transgender moeders die post-transitie een kind hebben verwekt. En ik ben dus heel benieuwd naar hun ervaring van het moederschap. Dat zou pas prachtig zijn, als de wereld kennis zou kunnen maken met die ervaring.
Sophie Schers 